Przyszłość gazu w Niemczech

IEA przedstawiła informacje na temat polityki energetycznej Niemiec, które stają się kluczowym dystrybutorem rosyjskiego gazu w Europie.

Niemcy są największym konsumentem gazu w Europie. Gaz ziemny w Niemczech odpowiada za około 25% dla dwóch wskaźników TPES (ang. total primary energy supply – całkowite, pierwotne źródło energii) oraz TFC (total final consumption – całkowite, końcowe zużycie) oraz za 13% produkcji energii elektrycznej. Można powiedzieć, że przemysł państwa opiera się w znacznym stopniu na gazie, ponieważ odpowiada za około 31% zużycia Niemiec.

Roczny import Niemiec wynosi 88,7 mld m³ (w 2018 r.), ponieważ krajowa produkcja to 6,4 mld m³ (spadek o 64% od 2008 r.). Najwięcej sprowadzanego surowca pochodzi z Rosji (57%, ogromny wzrost zależności importowej z tego kierunku), Holandii (34%) oraz Norwegii (5%).

Niemcy w widoczny sposób potrzebują gazu, lecz ostatnie wydarzenia przemawiają na ich niekorzyść. Wytwarzanie gazu w UE systematycznie spada, dlatego wzmacnia się uzależnienie od importu zewnętrznego. LNG wydaje się więc korzystną alternatywą, wobec niepewności dokończenia Nord Streamu 2 oraz proponowanej polityki dywersyfikacji dostaw źródeł energii. Zdolności techniczne planowanych terminali LNG nie zbliżają się jednak do rzeczywistego zapotrzebowania państwa.

Jednocześnie, ambitne cele klimatyczne zmuszają do pośpiesznego ograniczania emisji CO₂. Minimalny plan przedstawia się następująco: do 2038 r. zaplanowano całkowite odejście od węgla a do 2022 r. zamknięcie 12,5 GW mocy pochodzącej z węgla.

IEA pozytywnie ocenia użycie gazu ziemnego, jako zamiennika dla węgla oraz ropy naftowej. Ze szczegółowej analizy aktualnych danych wynikają silne rekomendacje do inwestycji w gaz ziemny. Wydaje się wręcz, że przemawiają za tym względy ekonomiczne, przy redukcyjnym wpływie bieżącej polityki. Działania, które powinien podjąć niemiecki rząd można wyrazić w kilku kluczowych zagadnieniach:

1. Przystosowanie produkcji energii z gazu do wyrównywania niestabilnej produkcji z OZE.

2. Badanie potencjału gazu ziemnego w sektorze biogazu i biometanu (szczególnie w transporcie oraz ogrzewaniu).

3. Wsparcie dla infrastruktury potrzebnej do obsługi LNG.