Wodór w globalnej transformacji energetycznej
W połowie lutego Hydrogen Council zaprezentowała raport „Hydrogen Insights 2021: A Perspective on Hydrogen Investments, Deployment and Cost Competitive Competitive” – który opisuje perspektywiczny rozwój rozwiązań wodorowych na światowym rynku.
Hydrogen Council wraz z firmą doradczą McKinsey opracowały raport ukazujący globalny ekosystem wodorowy w perspektywie najbliższej dekady. Raport opracowany został pod kątem swoistego „doradztwa” we wsparciu politycznym i finansowym dla rozwiązań wykorzystujących technologię wodorową w wielu obszarach życia. W raporcie zebrano szereg rozwiązań i projektów wodorowych, przedstawionych w wydanych przez ponad 30 krajów „mapach drogowych” do osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050 roku.
Z przedstawionych informacji wynika, że w całym łańcuchu wartości istnieje ponad 220 inwestycji wodorowych – jeśli wszystkie dojdą do skutku, łączne nakłady wyniosą ponad 300 mld USD do 2030 roku. 55% inwestycji zlokalizowanych jest w samej Europie. Planowane są również obiekty do produkcji wodoru na wielka skalę, zlokalizowane głównie w Australii, Ameryce Płn., w Europie i w Chile. 80 mld USD z tej inwestycji uznaje się za „dojrzałe”, gdyż dotyczą projektów już działających, projektów w fazie budowy, planowanych oraz z zatwierdzoną decyzją inwestycyjną.
Na poziomie kapitału prywatnego członkowie rady przewidują, 6-krotny do 2025 r. i 16-krotny do 2030 r. wzrost całkowitych inwestycji w wodór. Według organizacji, wodór będzie najbardziej konkurencyjnym rozwiązaniem niskoemisyjnym w ponad 22 zastosowaniach końcowych do 2030 r., m.in. w transporcie, czy też w produkcji stali. Wg zaprezentowanej oceny do osiągnięcia tego rezultatu kluczowe będą: podtrzymanie rządowych zobowiązań w zakresie dekarbonizacji w postaci odpowiedniego wsparcia finansowego i regulacji, a także obniżenie kosztów produkcji i dystrybucji wodoru. W zakresie kosztów dystrybucji wodoru oceniono, że najtańsze rozwiązanie to wykorzystanie istniejącej infrastruktury gazowej oraz wybudowanie nowych instalacji.
Osiągnięcie ceny na poziomie 1,2 USD/kg całkowitych kosztów dystrybucji wodoru pozwoliłoby na opłacalny handel wodorem w skali światowej, w którym UE mogłaby importować go np. z Chile.
Black Rock rezygnuje z węgla
Porozumienie Paryskie 2015 roku dotyczące ograniczenia globalnego ocieplenia o 2oC jest zobowiązaniem dla firm naftowych w ocenie Black Rock.
Największy podmiot inwestycyjny na świecie – Black Rock zadeklarował rezygnację ze współpracy z branżami zanieczyszczającymi i z producentami naftowymi, którzy odmówią ujawnienia przejrzystych planów redukcji emisji CO2. W 2020 roku BR odmówiła współpracy z kilkudziesięcioma firmami, zajmującymi się aktywami wysokoemisyjnymi, a także z powiązanych powodów nie poprała ponownego wyboru na ponad sześćdziesiąt nominacji na powiązanych, kierowniczych stanowiskach. Zmiana polityki Black Rock to z pewnością ograniczenie dla sektora węglowodorowego, ponieważ firma posiada kilkadziesiąt mld USD w należących do niego aktywach, jednakże jeżeli trend rozciągnie się na kolejne fundusze, tradycyjna energetyka znajdzie się w krzyżowym ogniu regulacji oraz braku inwestorów. Inwestor w przytoczonych działaniach powołuje się m.in. na Porozumienie Paryskie.
Black Rock zapowiedziała, że będzie dążyć do zerowej emisji CO2 do 2050 roku, oraz rozważy ostatecznie wycofanie się z inwestycji od podmiotów, którzy nie podjęli odpowiednich jego zdaniem działań. Większość globalnych graczy, takich jak BP, Total, Exxon czy Shell, już ogłosiła swoje plany redukcji emisji, które obejmują np. zielony wodór, OZE, nowoczesne systemy wychwytywania CO2, ograniczenie produkcji paliw kopalnych, spalania metanu i gazu.
Inwestor nie zbył jednak wszystkich środków ulokowanych w nieekologicznych projektach, a jedynie ograniczył się do finansowania wyłącznie podmiotów, które nie wykazują zbyt dużej zależności od paliw kopalnianych.